Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

paenitentiae N F

  • 1 mītis

        mītis e, adj.    with comp. and sup, mild, mellow, mature, ripe: sunt nobis mitia poma, V.: Bacchus (i. e. vinum), mellow, V.: suci, O.: solum Tiburis, kindly, H.: (fluvius) in morem stagni, placid, V.— Fig., mild, soft, gentle, lenient, kind: iam mitis est, pacified, T.: homo mitissimus: quis est me mitior?: Nec animum mitior anguibus, in spirit, H.: mitis ac magnificus hostibus, L.: paenitentiae mitior, towards the penitent, Ta.: consilium, O.: lex: mitius exilium, O.: ingenium, Iu.: mitibus Mutare tristia, kind words, H.: mitiora, gentler feelings (opp. duriora).—Of speech: Thucydides si posterius fuisset, multo maturior fuisset et mitior, riper and mellower.
    * * *
    mite, mitior -or -us, mitissimus -a -um ADJ
    mild, meek, gentle, placid, soothing; clement; ripe, sweet and juicy

    Latin-English dictionary > mītis

  • 2 paenitentia

        paenitentia (not poen-), ae, f    [paeniteo], repentance, penitence: celer, L.: eius (facinoris), Cu.: sera, Ph.: mutari in paenitentiam, Ta.
    * * *
    regret (for act); change of mind/attitude; repentance/contrition (Def); penance

    Latin-English dictionary > paenitentia

  • 3 paeniteō

        paeniteō (not poen-), uī, —, ēre    [cf. poena], to make sorry, cause to repent: nihil, quod paenitere possit, facere: Paenitet et torqueor, O.: quo modo quemquam paeniteret quod fecisset?— To repent, be sorry: paenitere quam pati hostilia malle, L.: neque mihi veniet in mentem paenitere, quod, etc.: adsuefacere militem fortunae paenitere suae, L.— Impers, it repents, makes sorry, grieves, rues: tanta vis fuit paenitendi, of repentance: neque locus paenitendi relictus esset, L.: reputate, num eorum (consiliorum) paenitendum sit, S.: paenitebatque modo consili, modo paenitentiae ipsius, Cu.: si eos non paeniteret: solet eum, cum aliquid fecit, paenitere: efficiunt ut me non didicisse minus paeniteat: nisi forte sic loqui paenites: valde ego ipsi, quod de suā sententiā decesserit, paenitendum puto.— It discontents, displeases, vexes, makes angry, offends, dissatisfies: nostri nosmet paenitet, are dissatisfied with, T.: num igitur senectutis eum suae paeniteret?: paenitere se virium suarum, L.: Nec te paeniteat pecoris, divine poëta, be not offended that I call thee a shepherd, V.: An paenitebat flagiti, te auctore quod fecisset Adulescens? were you not content? etc., T.: an paenitet vos, quod, etc.? are you not satisfied? Cs.: se paenitere, quod aninum tuum offenderit.
    * * *
    paenitere, paenitui, - V
    displease; (cause to) regret; repent, be sorry

    Latin-English dictionary > paeniteō

  • 4 confessio

    confessĭo, ōnis, f. [confiteor], a confession, acknowledgment.
    I.
    In gen. (in good prose; esp. freq. in Cic. and Quint.), with gen. obj.:

    errati sui,

    Cic. Div. 1, 17, 33:

    ignorationis,

    id. Ac. 1, 12, 44; cf.:

    inscitiae suae,

    Quint. 2, 11, 2:

    captae pecuniae,

    Cic. Clu. 53, 148:

    culpae,

    Liv. 21, 18, 5; 36, 27, 6:

    paenitentiae,

    Quint. 11, 1, 76:

    vitiorum,

    Tac. A. 2, 33:

    facinoris,

    Suet. Tib. 19. —In plur.:

    cum ad vos indicia, litteras, confessiohes communis exitii detuli,

    Cic. Sest. 69, 145.—With acc. and inf.:

    ea erat confessio caput rerum Romam esse,

    Liv. 1, 45, 3; so id. 2, 7, 7; 42, 47, 8 al.—With pron. pers.:

    sua,

    Cic. Verr. 2, 4, 47, § 104; 2, 5, 64, § 166;

    Liv 28, 40, 11: confessionibus suis,

    Cic. Cat. 3, 6, 15.—With gen. subj.:

    illorum,

    Cic. Verr. 2, 5, 40, § 103:

    inimicorum,

    id. Red. Quir. 1, 1:

    omnium,

    Vell. 2, 43:

    illa Ciceronis,

    Quint. 11, 1, 44:

    adversarii,

    id. 4, 4, 4; cf.

    ipsorum,

    Plin. 9, 7, 6, § 18 al.: extera corporum indubitatas confessiones habent, i. e. proofs of the healing power (of assafœtida), id. 22, 23, 49, § 103.—With de and abl.: immo si actionem stultissimasque de se, nefarias de patre confessiones audisses? Cael. ap. Cic. Fam. 8, 8, 2:

    ipsorum de somno piscium confessio,

    Plin. 9, 7, 6, § 18.—With abstr. subjects: ea confessionem faciunt, non defensionem, Cato ap. Gell. 7, 3, 15.—
    II.
    Esp.
    A.
    As a fig. of speech, Quint. 9, 2, 17; 12, 1, 33.—
    B.
    In eccl. Lat.
    1.
    A creed, avowal of belief:

    fidei, Greg. M. Ep. 7, 5: nostra,

    Vulg. Heb. 3, 1.—
    2. (α).
    In gen., Vulg. Rom. 10, 10.—
    (β).
    Esp., an acknowledgment of Christ under torture; and hence, transf., torture, suffering for religion's sake, Lact. Mort. Pers. 1 init.

    Lewis & Short latin dictionary > confessio

  • 5 index

    index, dĭcis, com. [1. indico], he who ( that which) points out, a pointer, indicator (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    Of things.
    1.
    Of the forefinger, index-finger.
    (α).
    With digitus:

    indice monstraret digito,

    Hor. S. 2, 8, 26; Isid. Orig. 11, 1, 70.—
    (β).
    Alone:

    sed plane pollex, non index,

    Cic. Att. 13, 46, 1. —
    2.
    In gen., an index, sign, mark, indication, proof:

    complexus, summae benevolentiae falsi indices in amore simulato,

    Cic. Phil. 11, 2, 5:

    quia continetis vocem, indicem stultitiae vestrae,

    id. Rab. Perd. 6, 18: auctoris anulus index, Ov. P. 2, 10, 3:

    lacrimas paenitentiae indices profuderunt,

    Curt. 5, 10, 13:

    herbae horarum indices heliotropium ac lupinum,

    Plin. 18, 27, 67, § 252:

    imago animi vultus, indices oculi,

    Cic. Or. 18, 60:

    Janum indicem pacis bellique fecit,

    Liv. 1, 19, 2.—
    B.
    Of persons.
    1.
    In gen., one who indicates or discloses, a discoverer, director, guide, informer, discloser, witness:

    haec omnia indices detulerunt, rei confessi sunt,

    Cic. Cat. 4, 3, 5:

    Sestius ab indice Cn. Nerio de ambitu est postulatus,

    id. Q. Fr. 2, 3, 5; id. Clu. 7, 21:

    immittere ad rei probationem,

    Just. 32, 2 fin.:

    idem et testis,

    Tac. A. 4, 28.—
    2.
    Esp., in a bad sense, an informer, betrayer, spy:

    Catilinam vallatum indicibus atque sicariis,

    Cic. Mur. 24, 49:

    saeptus armatis indicibus,

    id. Sest. 44, 95; id. Vat. 10, 24.—
    II.
    Transf.
    A.
    Of books.
    1.
    A title, superscription:

    deceptus indicibus librorum,

    Cic. de Or. 2, 14, 61:

    alteri (libello) Gladius, alteri Pugio index erat,

    Suet. Cal. 49:

    index orationis P. Scipionis nomen M. Naevii habet,

    Liv. 38, 56. —
    2.
    An index, catalogue, table, list, summary:

    ut non indicem certe ex bibliotheca sumptum transferre in libros suos possit,

    Quint. 10, 1, 57:

    philosophorum,

    Sen. Ep. 39, 2; cf. Gell. 3, 3, 1:

    hactenus omnia jura quasi per indicem tetigisse satis est,

    Gai. Inst. 3, 54:

    quasi per indicem rem exponere,

    id. ib. 4, 15:

    fungar indicis partibus,

    Plin. Ep. 3, 5, 2.—
    B.
    Of paintings or statues, an inscription:

    nec quaeris, quid quaque index sub imagine dicat,

    Tib. 4, 1, 30:

    tabula in aedem Matris Matutae cum indice hoc posita est, etc.,

    Liv. 41, 28, 8.—
    C.
    Of a touchstone:

    in durum silicem, qui nunc quoque dicitur Index,

    Ov. M. 2, 706.

    Lewis & Short latin dictionary > index

  • 6 paenitenter

    paenĭtĕo (less correctly poen-), ui, no sup., ēre, 2, v. a. and impers. [root in poena, q. v.; Gr. poinê].
    I.
    Pers.
    A.
    Act., to cause to repent, to displease (anteclass. and late Lat.):

    et me quidem haec conditio nunc non paenitet,

    causes me no regret, Plaut. Stich. 1, 1, 50: quod male emptum est semper paenitet, Cat. ap. Plin. 18, 5, 6, § 26:

    paenitemini et credite Evangelio,

    repent, Vulg. Marc. 1, 15; id. Act. 3, 19.—
    B.
    Neutr., to repent, be sorry:

    momenta certaminum assuefaciebant militem minus jam tandem aut virtutis aut fortunae paenitere suae,

    Liv. 22, 12, 10:

    etiam nunc paenitere suā sponte Aequos quam pati hostilia malle,

    id. 3, 2, 4:

    Athenienses primi paenitere coeperunt,

    Just. 11, 3, 3:

    paenituit populus,

    Vulg. Ecclus. 48, 16:

    non vult paenitere,

    id. Apoc. 2, 21.—Esp., in part. pres.:

    Lepidus paenitens consili,

    Sall. H. 1, 49 Dietsch:

    paenitens facti,

    Suet. Vit. 15; cf. id. Claud. 43 init.; cf. II. A. e and i infra.—
    II.
    Impers.
    A.
    It repents one, etc., i. e. I, you, etc., repent; I, etc., repent, am sorry, grieve, rue, etc.
    (α).
    Aliquem alicujus rei:

    non paenitere me consilii de tuā mansione,

    Cic. Att. 9, 10, 8:

    quem... in eam diem vitae non paenituerat,

    Just. 13, 1, 5: neque te, neque quenquam arbitror tuae paeniturum laudis, App. ap. Non. 158, 5: galeatum sero duelli paenitet, Juv. 1, 170.—
    (β).
    Alicujus rei alone:

    bonae mentis paenituisset,

    Sen. Q. N 4, praef. 7:

    paenitebatque modo consilii, modo paenitentiae ipsius,

    Curt. 10, 7, 12.—
    (γ).
    Aliquem alone:

    si eos quidem non paeniteret,

    Cic. Fam. 9, 5, 2.—
    (δ).
    With acc. of person, foll. by inf.:

    efficiunt ut me non didicisse minus paeniteat,

    Cic. de Or. 2, 19, 77.—
    (ε).
    With neutr. pron. as subj. (cf. I. B. supra; Zumpt, Gr. § 442, explains the pron. in these passages as acc., but v. Krebs, Antibarb. p. 876):

    sapientis est nihil, quod paenitere possit, facere,

    Cic. Tusc. 5, 28, 81:

    sequitur ut nihil paeniteat,

    id. ib. 5, 18, 53:

    quaeri oportet utrum id facinus sit, quod paenitere fuerit necesse,

    id. Inv. 2, 13, 43. —
    (ζ).
    Foll. by rel. adverb. clause:

    etsi solet eum, cum aliquid fecit, paenitere,

    Cic. Att. 8, 5, 1.—
    (η).
    With quod:

    valde ego ipsi, quod de suā sententiā decesserit, paenitendum puto,

    Cic. Att. 7, 3, 6:

    paenitet quod non ab adultero coepi,

    Quint. Decl. 335.—
    (θ).
    With dat. of agent:

    consilii nostri... nobis paenitendum,

    Cic. Fam. 9, 5, 2.—
    (ι).
    Absol.:

    tanta vis fuit paenitendi,

    Cic. Tusc. 4, 37, 79: corrigere errorem paenitendo, id. Fragm. ap. Lact. 6, 24:

    Sallustius usque eo processit, ut non paeniturum pro non acturo paenitentiam dixerit,

    Quint. 9, 3, 12:

    paenitet et torqueor,

    Ov. P. 1, 2, 60; Prud. Cath. 2, 26.—
    B. (α).
    Aliquem alicujus rei:

    ut me imperii nostri paeniteret,

    Cic. Rep. 6, 16, 16:

    num hujusce te gloriae paenitebat?

    id. Phil. 1, 13, 33; cf. id. Rep. 3, 35, 47:

    num igitur, si ad centesimum annum vixisset, senectutis suae eum paeniteret?

    id. Sen. 6, 19:

    paenitere se virium suarum,

    Liv. 8, 23:

    paenituit multos vanae sterilisque cathedrae,

    Juv. 7, 203.—
    (β).
    With quod and subj.:

    se paenitere, quod animum tuum offenderit,

    Cic. Att. 11, 13, 2.—
    C.
    It concerns, is a care to, makes anxious, dissatisfies; and with negative, it is enough, satisfies (mostly anteclass.):

    an paenitet te, quanto hic fuerit usui?

    are you not satisfied? Plaut. Ps. 1, 3, 71:

    paenitetne te, quot ancillas alam?

    id. Truc. 2, 6, 52: duas dabo, una si parum'st;

    et si duarum paenitebit, addentur duae,

    are not enough, not satisfactory, id. Stich. 4, 1, 34:

    an paenitebat flagitii te auctore quod fecisset Adulescens?

    was it not enough? Ter. Eun. 5, 6, 12; id. Heaut. 1, 1, 20; id. Phorm. 1, 3, 20:

    an paenitet vos, quod salvum atque incolumem exercitum traduxerim?

    Caes. B. C. 2, 32:

    quod a senatu quanti fiam minime me paenitet,

    Cic. Att. 1, 20, 2; cf.:

    tam diu velle debebis (discere), quoad te quantum proficias non paenitebit,

    id. Off. 1, 1, 2. —Hence,
    A.
    paenĭtens, entis, P. a., repenting, repentant, penitent.
    (α).
    Absol.:

    optimus est portus paenitenti mutatio consilii,

    Cic. Phil. 12, 2, 7.—
    (β).
    With gen.: Lepidum paenitentem consilii, Sall. ap. Charis. p. 224 P.—
    (γ).
    With de:

    signa paenitentis de matrimonio dederat,

    Suet. Claud. 43.— Hence, adv.: paenĭtenter, with regret, repentantly (late Lat.):

    auguria paenitenter omissa,

    Min. Fel. Oct. 26.—
    B.
    paenĭ-tendus, a, um, to be repented of, blamable, objectionable (perh. not ante-Aug.).
    1.
    Affirmatively:

    itaque hic ager sive exercetur, seu cessat, colono est paenitendus,

    Col. 3, 2:

    paenitendae rei recordatio,

    Sen. Brev. Vit. 10, 2.—
    2.
    With a negative:

    sub haud paenitendo magistro,

    Liv. 1, 35, 5; 25, 6, 10; 40, 6, 3:

    dicta non paenitenda,

    Gell. 1, 3, 2:

    gens Flavia reipublicae non paenitenda,

    Suet. Vesp. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > paenitenter

  • 7 paenitentia

    paenĭtentĭa, ae, f. [paeniteo], repentance, penitence (not in Cic.; cf. Aus. Ep. 12, 10).— Absol.:

    celerem paenitentiam sequi,

    Liv. 31, 32:

    nec poenā commilitonum exterriti, nec paenitentiā conversi,

    Tac. A. 1, 45:

    fidelissimus est ad honesta ex paenitentiā transitus,

    Sen. Q. N. 3, praef. 3.— Plur.:

    serae dant poenas turpes paenitentiae,

    Phaedr. 1, 13, 2.—With gen.:

    coepti,

    Quint. 12, 5, 3:

    dicti,

    id. 9, 2, 60:

    gestae rei,

    Plin. 17, 12, 19, § 94; 10, 23, 33, § 67: paenitentiam agere, to repent:

    eo usque processum est, ut non paeniturum pro non acturo paenitentiam dixerit (Sallustius),

    Quint. 9, 3, 12:

    ejus (facinoris),

    Curt. 8, 6, 23; Plin. Ep. 7, 10, 3; Sen. Suas. 6, 11; 7, 10; Vulg. Matt. 3, 2 al.

    Lewis & Short latin dictionary > paenitentia

  • 8 paeniteo

    paenĭtĕo (less correctly poen-), ui, no sup., ēre, 2, v. a. and impers. [root in poena, q. v.; Gr. poinê].
    I.
    Pers.
    A.
    Act., to cause to repent, to displease (anteclass. and late Lat.):

    et me quidem haec conditio nunc non paenitet,

    causes me no regret, Plaut. Stich. 1, 1, 50: quod male emptum est semper paenitet, Cat. ap. Plin. 18, 5, 6, § 26:

    paenitemini et credite Evangelio,

    repent, Vulg. Marc. 1, 15; id. Act. 3, 19.—
    B.
    Neutr., to repent, be sorry:

    momenta certaminum assuefaciebant militem minus jam tandem aut virtutis aut fortunae paenitere suae,

    Liv. 22, 12, 10:

    etiam nunc paenitere suā sponte Aequos quam pati hostilia malle,

    id. 3, 2, 4:

    Athenienses primi paenitere coeperunt,

    Just. 11, 3, 3:

    paenituit populus,

    Vulg. Ecclus. 48, 16:

    non vult paenitere,

    id. Apoc. 2, 21.—Esp., in part. pres.:

    Lepidus paenitens consili,

    Sall. H. 1, 49 Dietsch:

    paenitens facti,

    Suet. Vit. 15; cf. id. Claud. 43 init.; cf. II. A. e and i infra.—
    II.
    Impers.
    A.
    It repents one, etc., i. e. I, you, etc., repent; I, etc., repent, am sorry, grieve, rue, etc.
    (α).
    Aliquem alicujus rei:

    non paenitere me consilii de tuā mansione,

    Cic. Att. 9, 10, 8:

    quem... in eam diem vitae non paenituerat,

    Just. 13, 1, 5: neque te, neque quenquam arbitror tuae paeniturum laudis, App. ap. Non. 158, 5: galeatum sero duelli paenitet, Juv. 1, 170.—
    (β).
    Alicujus rei alone:

    bonae mentis paenituisset,

    Sen. Q. N 4, praef. 7:

    paenitebatque modo consilii, modo paenitentiae ipsius,

    Curt. 10, 7, 12.—
    (γ).
    Aliquem alone:

    si eos quidem non paeniteret,

    Cic. Fam. 9, 5, 2.—
    (δ).
    With acc. of person, foll. by inf.:

    efficiunt ut me non didicisse minus paeniteat,

    Cic. de Or. 2, 19, 77.—
    (ε).
    With neutr. pron. as subj. (cf. I. B. supra; Zumpt, Gr. § 442, explains the pron. in these passages as acc., but v. Krebs, Antibarb. p. 876):

    sapientis est nihil, quod paenitere possit, facere,

    Cic. Tusc. 5, 28, 81:

    sequitur ut nihil paeniteat,

    id. ib. 5, 18, 53:

    quaeri oportet utrum id facinus sit, quod paenitere fuerit necesse,

    id. Inv. 2, 13, 43. —
    (ζ).
    Foll. by rel. adverb. clause:

    etsi solet eum, cum aliquid fecit, paenitere,

    Cic. Att. 8, 5, 1.—
    (η).
    With quod:

    valde ego ipsi, quod de suā sententiā decesserit, paenitendum puto,

    Cic. Att. 7, 3, 6:

    paenitet quod non ab adultero coepi,

    Quint. Decl. 335.—
    (θ).
    With dat. of agent:

    consilii nostri... nobis paenitendum,

    Cic. Fam. 9, 5, 2.—
    (ι).
    Absol.:

    tanta vis fuit paenitendi,

    Cic. Tusc. 4, 37, 79: corrigere errorem paenitendo, id. Fragm. ap. Lact. 6, 24:

    Sallustius usque eo processit, ut non paeniturum pro non acturo paenitentiam dixerit,

    Quint. 9, 3, 12:

    paenitet et torqueor,

    Ov. P. 1, 2, 60; Prud. Cath. 2, 26.—
    B. (α).
    Aliquem alicujus rei:

    ut me imperii nostri paeniteret,

    Cic. Rep. 6, 16, 16:

    num hujusce te gloriae paenitebat?

    id. Phil. 1, 13, 33; cf. id. Rep. 3, 35, 47:

    num igitur, si ad centesimum annum vixisset, senectutis suae eum paeniteret?

    id. Sen. 6, 19:

    paenitere se virium suarum,

    Liv. 8, 23:

    paenituit multos vanae sterilisque cathedrae,

    Juv. 7, 203.—
    (β).
    With quod and subj.:

    se paenitere, quod animum tuum offenderit,

    Cic. Att. 11, 13, 2.—
    C.
    It concerns, is a care to, makes anxious, dissatisfies; and with negative, it is enough, satisfies (mostly anteclass.):

    an paenitet te, quanto hic fuerit usui?

    are you not satisfied? Plaut. Ps. 1, 3, 71:

    paenitetne te, quot ancillas alam?

    id. Truc. 2, 6, 52: duas dabo, una si parum'st;

    et si duarum paenitebit, addentur duae,

    are not enough, not satisfactory, id. Stich. 4, 1, 34:

    an paenitebat flagitii te auctore quod fecisset Adulescens?

    was it not enough? Ter. Eun. 5, 6, 12; id. Heaut. 1, 1, 20; id. Phorm. 1, 3, 20:

    an paenitet vos, quod salvum atque incolumem exercitum traduxerim?

    Caes. B. C. 2, 32:

    quod a senatu quanti fiam minime me paenitet,

    Cic. Att. 1, 20, 2; cf.:

    tam diu velle debebis (discere), quoad te quantum proficias non paenitebit,

    id. Off. 1, 1, 2. —Hence,
    A.
    paenĭtens, entis, P. a., repenting, repentant, penitent.
    (α).
    Absol.:

    optimus est portus paenitenti mutatio consilii,

    Cic. Phil. 12, 2, 7.—
    (β).
    With gen.: Lepidum paenitentem consilii, Sall. ap. Charis. p. 224 P.—
    (γ).
    With de:

    signa paenitentis de matrimonio dederat,

    Suet. Claud. 43.— Hence, adv.: paenĭtenter, with regret, repentantly (late Lat.):

    auguria paenitenter omissa,

    Min. Fel. Oct. 26.—
    B.
    paenĭ-tendus, a, um, to be repented of, blamable, objectionable (perh. not ante-Aug.).
    1.
    Affirmatively:

    itaque hic ager sive exercetur, seu cessat, colono est paenitendus,

    Col. 3, 2:

    paenitendae rei recordatio,

    Sen. Brev. Vit. 10, 2.—
    2.
    With a negative:

    sub haud paenitendo magistro,

    Liv. 1, 35, 5; 25, 6, 10; 40, 6, 3:

    dicta non paenitenda,

    Gell. 1, 3, 2:

    gens Flavia reipublicae non paenitenda,

    Suet. Vesp. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > paeniteo

См. также в других словарях:

  • locus paenitentiae — /pē ni tenˈshi ē or pī ni tenˈti ī/ noun 1. Room for penitence 2. Time for repentance • • • Main Entry: ↑locus …   Useful english dictionary

  • POENITENTES — memorati Augustino, Ep. 108. Quod autem dicitur Petrum egisse paenitentiam, cavendum est, ne ita putetur egisse, quomodo agunt in Ecclesia, qui proprie Paenitentes vocantur, alibique sunt quibus ob crimina publica imponebatur Paenitentia publica …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CONFESSIO — I. CONFESSIO Graece ἐξομολόγησις, inter Paenitentiae actus, quâ peccatum suum lapsi publice confitebantur, memoratur Cypriano, l. 3. Ep. 14. Agunt paenitentiam iustô tempore et secundum disciplinae ordinem ad exomologesin veniunt, et per manus… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CONFITENDI Presbytero Poeitentiario consuetudo — orta iuxta Sozomenum et Socratem rempore Decianae persequutionis, circa A. C. 253. concitatae. Tum enim Episcopi ταύτην τὴν προςθήκην, i. e. hoc additamentum, veteri Canoni adiciendum pro tempore censuerunt, ut ait Socrates, quo lapfos in ea… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CONVERSAE — mulieres, quae, a prava et dissoluta via, ad meliorem transeunt, vulgo Gall. Converties. His binae olim destinatae erant aedes Constantinop. quarum prior a Iustiniano M. exstructa Μετανοίας, h. e. Paenitentiae, ut docet Procopius, de Aedif.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PALMATA — I. PALMATA apud Recentiores, paenitentiam notat, et quidem certam eius speciem. Beda de Remed. pecc. c. 14. si quis tinxerit manum in aliquo liquido cibo, et non idoneâ manu, centum palmatis tundetur. Harum 20. pro uno paenitentiae die valere,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • POENITENTES Haeretici — dicuntur in Ecclesia Romana, qui a Iudice Ecclesiasticc moniti errorem abiurârunt et ad arbitrium Episcopi aut Inquisitoris satisfactionem congruam exhibuerunt. Hi si sponte veniant, aut intra tempus gratiae, non citati aut vocati nominatim, nec… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • POENITENTES Mulieres — in specie, dicuntur in Ecclesia Romana quas anteactae vitae lascivioris paenitet, quaeque in Monasterio sese, agendae paenitentiae causâ, recludunt, Gall. Repenties, in vetere Charta Philippi Regis A. C. 1312. apud Car. du Fresne Glossar. Idem… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Forgiveness — (Roget s Thesaurus) < N PARAG:Forgiveness >N GRP: N 1 Sgm: N 1 forgiveness forgiveness pardon condonation grace remission absolution amnesty oblivion Sgm: N 1 indulgence indulgence Sgm: N 1 reprieve reprieve …   English dictionary for students

  • Vindication — (Roget s Thesaurus) < N PARAG:Vindication >N GRP: N 1 Sgm: N 1 vindication vindication justification warrant Sgm: N 1 exoneration exoneration exculpation Sgm: N 1 acquittal acquittal &c. 970 Sgm: N 1 whitewashing whitewashing …   English dictionary for students

  • Munio de Zamora — (Zamora, 1237 Rome, 1300) became the seventh Master General of the Dominican Order in 1285, thanks in large part to the manipulations performed by his patron Sancho IV of Castile. He was dramatically removed from his office by a papal bull dated… …   Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
… Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»